URL (Uniform Resource Locator) – ujednolicony format adresowania strony internetowej (określenia lokalizacji zasobów) składający się z trzech członów:
- protokołu,
- adresu serwera (nazwy domeny),
- ścieżki do zasobu.
Protokół definiuje sposób komunikacji między klientem a serwerem, a najpopularniejszymi protokołami są HTTP i HTTPS. Adres serwera to nazwa domeny, która identyfikuje stronę internetową, natomiast ścieżka do zasobu wskazuje na konkretny plik lub katalog na serwerze.
W przypadku protokołu, istnieje wiele różnych protokołów komunikacyjnych, które mogą być używane w adresach URL. Najbardziej powszechne to HTTP (Hypertext Transfer Protocol) oraz HTTPS (Hypertext Transfer Protocol Secure), które służą do przesyłania danych w formie tekstowej i multimedialnej w sieci. Inne przykłady protokołów to FTP (File Transfer Protocol) czy Telnet.
Adres serwera, czyli nazwa domeny, jest unikalnym identyfikatorem strony internetowej. Domeny są zorganizowane hierarchicznie, a ich części oddzielone są kropkami. Na przykład, w adresie „www.example.com”, „example” to nazwa domeny drugiego poziomu, a „com” to domena najwyższego poziomu (TLD – Top Level Domain).
Budowa i format adresu URL
Adres URL ma określoną strukturę, która pozwala na łatwe zrozumienie i interpretację jego składników. Struktura ta składa się z protokołu, który jest oddzielony od reszty adresu dwukropkiem i dwoma ukośnikami (np. „http://”), następnie podana jest nazwa domeny, a na końcu ścieżka do zasobu.
Ścieżka do zasobu jest kolejnym ważnym elementem adresu URL. Wskazuje ona na konkretny plik lub katalog znajdujący się na serwerze. Ścieżka ta jest zbudowana z kolejnych segmentów oddzielonych ukośnikami („/”), które reprezentują różne poziomy hierarchii katalogów. Na przykład, w adresie „www.example.com/katalog/plik.html”, ścieżka do zasobu to „/katalog/plik.html”.
W niektórych przypadkach, adres URL może zawierać dodatkowe informacje, takie jak parametry przekazywane do skryptów czy fragmenty strony (tzw. „hash”). Parametry te są oddzielone od ścieżki znakiem zapytania („?”), a poszczególne pary parametrów są oddzielone znakiem ampersand („&”). Fragmenty strony są oznaczone znakiem hash („#”) i pozwalają na szybkie przekierowanie do konkretnej części strony.
Zastosowanie i funkcje adresów URL
Adresy URL pełnią kluczową rolę w nawigacji po sieci, umożliwiając użytkownikom łatwe odnalezienie i dostęp do poszukiwanych zasobów. Dzięki ujednoliconemu formatowi, adresy URL są czytelne zarówno dla ludzi, jak i dla komputerów, co ułatwia ich przetwarzanie i analizę.
Jednym z głównych zastosowań adresów URL jest tworzenie hiperłączy, które pozwalają na szybkie przechodzenie między różnymi stronami internetowymi. Hiperłącza te mogą być umieszczone w tekstach, obrazkach czy innych elementach strony, a kliknięcie na nich powoduje przekierowanie do wskazanego adresu.
Adresy URL są również wykorzystywane w wyszukiwarkach internetowych, które indeksują strony na podstawie ich zawartości i adresów. Dzięki temu, użytkownicy mogą łatwo odnaleźć strony o interesujących ich tematach, wpisując odpowiednie słowa kluczowe w pasku wyszukiwania. Warto zatem dbać o czytelność i sensowność adresów URL, aby ułatwić odnalezienie strony w wynikach wyszukiwania.
